ONZE KINDEREN ACHTERNA .. 

EXPEDITIE NAAR HET ONBEKENDE EILAND ALOR

1.   7 KINDEREN WORDEN MOMENTEEL OPGEVANGEN IN ONS ‘CHILDREN’S HOUSE”

Na alle corona-perikelen mochten we eindelijk doen wat we voor ogen hadden : kinderen opvangen, opvoeden en ze onderwijs geven. 7 kinderen komen van het eiland ALOR, waar de taal anders is, waar onderwijs miniem is en waar de voedselkeuze heel beperkt is. Ze passen zich goed aan en kunnen na enkele maanden inhaallessen naar de gewone scholen in Solo.
| Zoals we allemaal weten is Indonesië niet één land, maar een verzameling van ongeveer 16 000 individuele eilanden waarvan er slechts ongeveer 2500 tot 3000 bewoond zijn. De belangrijkste eilanden Borneo en Sumatra behoren tot de groten in de wereld; echter onder de minst bewoonde . zoals het eiland ALOR met zo'n 2400 km² is één van de kleinere eilanden en er wonen slechts 180 000 mensen. Reden daarvan, is het ruige klimaat en het feit dat het eiland bijna onbereikbaar is voor vrachtwagens en auto's. Het heeft slechts twee hoofdtoegangswegen langs het strand. | 
| Link naar het foto-album over de kinderen bij ons : https://photos.app.goo.gl/WemqkKvMLajcjp2Z6  

2.   we begonnen onze reis 16 juli 2022

 | Bij vertrek naar ALOR hadden we besloten om de hele reis precies zo te maken als de kinderen die nu in ons opvanghuis wonen. Zo krijgen wij  het gevoel hoe zwaar de reis voor hen (blootsvoets en te voet) moet zijn geweest. Met dit in gedachten begonnen we aan een 3 uur durende vlucht van DENPASAR naar KUPANG op het eiland NUSA TENGGARA TIMUR. In NTT, KUPANG ontmoetten we onze huisverantwoordelijke, de heer SOLEMAN, Hij was een inwoner van ALOR,  kent de streek en begeleidde ons naar zijn geboortedorp en andere plaatsen. De eerste nacht verbleven we in het  SYLVIA HOTEL, waar we het nichtje en de vrienden van SOLEMAN ontmoetten, die ons zouden helpen met de bagage. Na een relatief korte nacht waren we klaar om de veerboot van 6 uur AM naar ALOR te nemen, die 2x/week vaart en bij slecht weer ...... helemaal niet. |   DUS WE DACHTEN DAT WE GELUK HADDEN ……..ECHTER OM 10 UUR KREGEN WE  NIEUWS GEEN BOOT! 
| Uitgesteld tot 18.00 uur, kochten we "VIP" -tickets om ervoor te zorgen dat we een fatsoenlijke plaats aan boord kregen in een private "hut" ... Toen we naar de dokken kwamen, waren we blij om de boot te zien, maar teleurgesteld om te horen dat deze opnieuw vertraagd was. Dus van het hotel naar de haven verloren we al 1 dag!   | Uiteindelijk konden we aan boord...... Maar de koeien en kippen mochten in eerste klas inschepen en dan pas mochten de mensen aan boord .We hoopten toen  nog steeds onze businessclass hut veilig en ongestoord te krijgen. Gelukkig hadden we de twee meisjes, die er voor zorgden dat onze bagage veilig aan boord kwam. 
|  |
| Uiteindelijk stapten we aan boord met de 1000 medereizigers en in volle hoop om onze "first class cabin” te krijgen...... Na een half uur discussie tussen dhr. SOLEMAN en de laadmeester van het schip, kwamen we  er uiteindelijk achter dat onze tickets eenvoudige economy-tickets waren. We waren “gerold” We hadden alleen recht gaven op een eenvoudige  matras op de grond om te delen met zijn 2.  |   
|  |
| Bovendien kregen we in plaats van een hut het gezelschap van meer dan 200 mensen en kinderen. Dus: geen nachtrust en 18 uur weinig beweging, behalve om naar het primitieve toilet  te gaan (een gat in de bodem om rechtstreeks de zee te bewonderen terwijl je je behoefte doet..) Merk op dat het schip volgens onze mening zwaar overladen was en mensen overal sliepen en zaten. 2 jaar geleden ging het zusterschip ten onder, tijdens een storm en meer dan  2000 passagiers verdronken; gelukkig wisten we dit pas nadat we in ALOR waren aangekomen   | Het schip was van het RO-RO-type : eerst de  de koeien van het schip en helemaal als laatste de passagiers. Bovendien was onze bagage nergens te zien. Na anderhalf uur  wachten bij het aankomstdok, verscheen de nicht van SOLEMAN met een open vrachtwagen waarop  onze bagage lag. We hadden geen idee waar ze werd gevonden.  Na deze 18 uur durende reis met bijna geen slaap gingen we naar  het eenvoudige "hotel" , met enkel logies zoals ze "TAMALA HOTEL “ “homestay" noemden. Er was geen eten te krijgen en alle winkeltjes waren dicht ( zondag, een christelijk eiland) 
| Link naar foto’s over de bootreis  | https://photos.app.goo.gl/8jxWczkgiz1fdzLu5  

3.   vervolg  VAN ONZE EXPEDITIE

 |   | Op verzoek van SOLEMAN hebben we alles in het werk gesteld om klaar en aangekleed te zijn tegen 6 uur 's ochtends na een erg korte nacht. Helaas kwam SOLEMAN pas om 7 uur 's ochtends opdagen en zei dat hij nog steeds vervoer moest vinden naar BELEMANA, ons einddoel van die dag. De auto die hij vond was een open pick-up truck met zitplaats voor 4 personen. Om 10 uur (4 uur te laat) konden we eindelijk op pad.
| We vervolgden onze reis langs de noordelijke weg van het eiland, langs een zeer ruige kustlijn op dit 100 % vulkanisch eiland. Slechts 10 tot 20 meter is er tussen  de bergen en de kustlijn. Wat we te  zien kregen, was  een verscheidenheid aan zwarte zandstranden en stenen van vulkanische oorsprong. |
|   | Sommige plaatsen waren echt aartsmoeilijk om  over te rijden, maar er was  geen weg terug. Omdat de straat zo smal was en op sommige gebieden echt beschadigd door lawines, kon men gewoonlijk  enkel  met de motor passeren. Onze  chauffeur echter was een bedreven man, omdat hij altijd de mogelijkheid vond om de moeilijkheden te trotseren op deze onverharde wegen. We zagen alleen motorfietsen op de weg rijden, allemaal zwaar beladen met familie of materialen. We zagen een man zich een weg banen door een rivierbedding geladen met 4 zakken cement (100 kg) We wisten niet hoe hij erin slaagde om veilig aan de andere kant van de rivier te geraken. Uiteindelijk arriveerden we in het dorp BELEMANA, waar enkele van onze kinderen vandaan komen.
 | Link naar de foto’s van de rit : https://photos.app.goo.gl/U2FyNy3b6CaepGEz8

4.   Aankomst in het dorp BELEMANA

 | In de buurt van het dorp werden we tegengehouden door een bewaker, wiens taak het was om de mensen in BELEMANA te berichten dat we op komst waren. Met zijn walkie talkie informeerde hij de inwoners om klaar te staan en ons te ontvangen. Langzaam liep de man voor onze auto uit naar de dorpsgrens, waar we werden ontvangen door krijgers in traditionele kledij, dansend en zingend met  welkomstliedjes. De inwoners waren sinds de ochtend opgekleed. Zwetend in hun outfits, waren ze  toch blij dat we de moeilijke reis hadden doorstaan naar een dorp, waar normaal gesproken geen vrachtwagens of auto’s komen. | 
|    |  We werden begeleid door de dorpsbewoners die zowel rechts als links van de weg in de rij stonden en ons zingend en dansend naar de dorpszaal brachten. We werden er officieel ontvangen door het dorpshoofd en andere belangrijke mensen, vergezeld door een krijger in traditionele gevechtsoutfit. Na de welkomstdansen, moesten we luisteren naar verschillende welkomstwoorden van de doprsoudste. Vervolgens het dorpshoofd en ook de delegatie van de overheid spraken ons toe. We werden uitvoerig bedankt dat we hun kinderen een toekomst wilden bieden door ze bij ons in Solo op te vangen. 
| We kregen als lunch het  traditionele voedsel van het dorp voorgeschoteld ; zoals casava, zoete aardappelen, gebakken banaan en maïs (hier het basisvoedsel, want ze hebben geen rijst !) We hebben gedronken uit bamboebekers, want ze hebben geen glazen. We kregen een uit cassava gemaakte drank. Niemand in hun groep die begon te eten, tenzij wij begonnen...... |
|      | Tijdens onze lange conversaties leerden we over de problemen waarmee ze worden geconfronteerd in zo'n afgelegen gebied. ( geen drinkbaar water, geen elektriciteit, geen vruchtbaar land, enz ..) Ze zijn een beetje jaloers op de inwoners van het  dorp TAKPALA aan de kust, dat door  toeristen bezocht wordt en  waar de inwoners terplaatse  ook traditionele dansen en welkomstceremonies uitvoeren. Natuurlijk komen toeristen naar ALOR voor het witte zandstrand (pasir putih) waar ze naar believen kunnen duiken naar het koraalrif. Het bezoek aan TAKPALA is slechts een pauze in hun zwem- en duikvakantie. Hoe dan ook geen chauffeur is bereid om toeristen naar BELEMANA te brengen, vanwege gebrek aan een minimaal comfort en  gebrekkige toegankelijkheid. Natuurlijk is dit voor BELEMANA een doorn in het oog  en dit kan niet worden opgelost zonder nieuwe wegen door de bergen.  De aanleg zou  jaren duren en de overheid wil dit zeker niet financieren.
| Hun eerste groot probleem is de zonnepaneleninstallatie Ze waren erg trots op hun installatie, die in staat was om elektriciteit te leveren aan het hele dorp ........ De hele installatie, inclusief 104 zonnepanelen met volledig systeem, zoals omvormers en batterijen is echter al 4 jaar niet meer te gebruiken wegens een blikseminslag. Mensen in het dorp installeerden allemaal in die tijd nieuwe bedrading en verlichting en zijn nu door het defect terug in de middeleeuwen beland  met olielampen en brandhout om te verwarmen en te verlichten.   |  Niemand is  bereid hen te helpen. Ze zijn op zoek naar een oplossing en kijken naar ONS  om mogelijk hulp te bieden.....
|          | Tweede probleem voor hen is de school : Enkele jaren geleden hadden ze met een andere NGO en hun eigen beperkte financiën een school gebouwd voor zes klassen. Nu zijn ze op zoek naar hulp van de overheid voor de financiering van leraren en lesmateriaal, maar overheidshulp werd geweigerd op basis van het feit dat deze school buiten de dorpsgrens  was gebouwd en daarom niet kan genieten  van enige financiële hulp. Officieel bestaat de school niet.
| Wij zijn echter van mening dat er politieke en andere onbekende redenen mee gemoeid zijn. Merk op dat het dorp momenteel wordt bewoond door ca. 400 mensen en dat dit misschien niet genoeg is om zes klaslokalen te vullen, De meeste mensen in het dorp zijn vrij oud of  van middelbare leeftijd. Jonge mensen,  die geen toekomst zien in  wonen en werken in BELEMANA, verhuizen naar KUPANG of JAVA en keren  zelden terug. | . ......HOE kunnen we  HELPEN ?  
 | Tijdens ons bezoek organiseerden ze een interdorpen- voetbaltoernooi met alle jonge jongens van waar ze ook kwamen, maar de meesten ouder dan 30 jaar. Dit waren de jongsten in dat gebied. |
 | Link naar het album over het dorp BELEMANA | https://photos.app.goo.gl/pZ3U8YmTHPK2frXR9  

5.   NAAR HET DORP VAN SOLEMAN

 |  | Na dit alles nemen we vriendelijk afscheid van alle mensen en keerden terug naar onze 4 x 4 jeep. Het was bijna 17.00 uur en de zon begon onder te gaan. Een half uur later zou het donker zijn. We hadden nog 3 ½   uur voor de boeg  om over gevaarlijke wegen te rijden, maar we hadden geen keuze.
 |  Na een uur rijden met  onze 4 x 4 jeep werd de weg  voor ons onmogelijk.. We hebben 20 keer geprobeerd om de berg te passeren, maar het was onmogelijk en de bestuurder beweerde zelfs  dat er breuk was aan de wagen. Hij wilde via de rivier terugrijden in  deze pikzwarte nacht en via de weg van slechts 2 ½ m breed Dit  zou  pure zelfmoord zijn. Toen we heuvel achterwaarts afreden, tot aan een  groep van 4 huizen zei onze chauffeur dat hij er genoeg van had. Het was 19.00 uur. Hij zette ons en de bagage daar gewoon af. Hierna vertrok hij en verdween in de duisternis …. We richtten ons tot de dorpelingen om ons op alle mogelijke manieren te helpen de afstand tot het dorp van SOLEMAN te overbruggen. Wat te doen ? 200 km naar ons startpunt terug of 3 ½ uur met een  auto vooruit of wat dan ook. Maar.... op dat moment kwam er niemand langs.     | Na onderhandelingen en discussie met de mensen, van die huizen, vonden we 5 mannen met motorfietsen bereid om ons en onze  bagage naar het dorp te brengen : 3 voor ons en 2 motoren voor de bagage.  We begonnen aan dezelfde weg waar onze auto problemen had om te passeren. Met de moto’s was het wat  makkelijker, maar we konden er niet omheen dat een of andere motor even moest stoppen vanwege oververhitting of gewoon betrokken was in een valpartij. De weg was verschrikkelijk slecht en niet geschikt om ’s nachts te rijden, maar we hadden geen keuze.     
 |  | Halverwege de rit, viel mijn koffer op de grond en door het contact met de hete uitlaatpijp  en zelfs  nadat we hadden  geblust met een fles Sprite, was de helft van mijn nieuw gekochte en nooit gebruikte kleding totaal verbrand........ 
 | Foto-album van de rit Belemana- dorp van Suleman : https://photos.app.goo.gl/wfeZx3p8MrMZg2jT6

6.   bij de ouders  en zus van soleman 

 | We reden toch verder richting het dorpje van SOLEMAN, waar de mensen urenlang op ons hadden gewacht. Het varken had geluk en kon zo nog een dag langer leven! ..... De vijf motorrijders kregen iets te eten en te drinken en reden  de 3, ½  uur  lange tocht 's nachts terug naar huis.   |
 |  | Toen we in het dorpje  aankwamen ,was iedereen blij om ons veilig en goed te zien aankomen. Toen begon het welkomstfeest met het slachten van het arme varken. We hadden honger en keken naar een goede gegrilde varkensschenkel of -poten van de bbq, maar we hadden alleen rijst met kleine plakjes varkensvlees in de  soep. We waren aan het praten  met Sule’s vader en de hele familie die met ons meeging om de video's te bekijken die EMY hen liet zien hoe het met de kinderen gaat in SOLO en dit tot diep in de nacht.
|  |  We brachten  de nacht door bij SOLEMANS zus in een huis  met zeer beperkte faciliteiten.     Een  kommetje water om ons wat  te wassen, eerder om ons te verfrissen (een waterbron op 3 km afstand), Geen westers toilet en buitenshuis.
|  | 's Morgens kwam SOLEMAN naar ons toe en zei : “ Tijd voor het ontbijt”. Op de motor bracht hij ons terug naar het huis van zijn vader. We hadden onze nescafé mee van SOLO. Maar het ontbijt was niet klaar. Ze begonnen pas te koken en we  konden ontbijten  tegen lunchtijd. Het  was dezelfde varkenssoep van de avond ervoor, het was 12.00  u dus .....het was middag.
| 's Namiddags bezochten we het dorp en de huizen waar onze kinderen woonden, voordat ze naar ons huis in SOLO verhuisden. Alle dorpelingen waren erg geïnteresseerd in de verschillende films van de kinderen die nu bij ons  wonen. Hen laten zien hoe de kinderen worden klaargestoomd voor school en de manier waarop ze in het dagelijks leven worden verzorgd, bezorgde hen veel vreugde,  enthousiasme, en vooral dankbaarheid voor wat we doen. |     
| Daarna brachten we de tweede nacht door  in het huis, zonder comfort met een fakkellicht als  verlichting.  De volgende ochtend, nog voor het ontbijt poetste ik mijn tanden, voor het toilet, zittend op een steen en vergezeld door kippen,  die geïnteresseerd waren  in mijn schoenveters .........   |         
| Foto-album : bij de vader van Soleman :  | https://photos.app.goo.gl/AGRkqwmm2NEGnmhs7

7.   TERUG NAAR DE KUST

 | Rond 10 uur arriveerde SOLEMAN met een andere auto om ons naar het dorp van zijn zus bij het strand te brengen. Daar zouden we de speedboat naar KALABAHI nemen. De reis naar MADEMANG kostte ons gezelschap  4 uur over dezelfde weg als twee  dagen geleden met natuurlijk dezelfde obstakels en moeilijkheden.   |
| We kwamen aan in goede gezondheid en zonder schade. Tevreden dat we in staat geweest waren  het eiland te dwarsen in deze omstandigheden. Uiteindelijk kwamen we aan bij een andere zus van SOLEMAN ,waar we bij aankomst de lokale politieagent ontmoetten, die ons vroeg wat we daar kwamen doen en waar we naartoe zouden gaan. Hij  was heel vriendelijk en verbaasd dat we alle bergtoppen hierachter hadden overgestoken, omdat bijna niemand dat doet. De meeste mensen reizen op de motor of te voet. | 
|   | We logeerden opnieuw  bij een zus van SOLEMAN en EMY kookte daar op een speciaal fornuis goede noedelsoep met groenten en rijst, Ondertussen bereidde de zus van SOLEMAN ons een heerlijke vis waarvoor we haar hartelijk dankten . EMY moest opnieuw aan een ander familielid laten zien wat er in Solo met de kinderen gebeurde. Laat en moe gingen we vrij comfortabel slapen, maar moesten om 4.30 uur 's ochtends opstaan  om speedboot / autobus van 06.00u  te halen.  Die  stopte bij elk dorp langs de kust. Bij het  inschepen op de prauw,  werden we vergezeld door de hele familie. Omdat het schip op ongeveer 200 m van de kustlijn lag, moesten we een zeer kleine, onstabiele roeiboot nemen. We waren al nat voordat we in de boot stapten.
| Foto-album : rit naar de kust : https://photos.app.goo.gl/dQjDFjSqqURHPjSr5

8.   terug het water op …op weg naar kalabahi

 |    | De speedboot is een typische “long-tail boot”, die passagiers en kleine dieren vervoert. We namen plaats aan de boeg van de boot en zaten daar gedurende lange 7 uur, in een ongemakkelijke houding. De vele dorpjes die we onderweg zagen hebben allemaal een kerkje, dat dateert uit de Portugese bezetting. Onderweg was  niet veel te zien ,behalve een grote verscheidenheid van kleine zwarte zandstranden en rotsen van gestold magma na  vulkaanuitbarstingen. Aangekomen in de stad KALABAHI  stapten we van boord via het dak van het schip. Nu was het wachten  tot SOLEMAN een auto zou halen  en ons weer zou afzetten bij hotel “TAMALA HOMESTAY”
| We besloten om een dag vrij te nemen en te ontspannen omdat we verwachtten naar KUPANG en verder naar DENPASAR te vliegen, maar toen we klaarstonden, ontvingen  we van “WINGS AIR” bericht dat de vlucht 2 dagen vertraagd was. We maakten van de gelegenheid gebruik om naar  de sociale dienst in KALABAHE te gaan om de verantwoordelijke man voor het kinderdocumenten te ontmoeten. De hele reis had mij danig uitgeput. Een serieuze verkoudheid en hoest had mij alle energie ontnomen en ik  bracht de hele dag in bed door.  |  Gelukkig had ik EMY die me veel heeft geholpen met  medicijnen en voor me naar de apotheek ging,  waar ik haar heel dankbaar voor ben.
| Met extra dank aan SOLEMAN, EMY en de gastvrije families, die deze uitzonderlijke belevenis mogelijk gemaakt hebben.
| Foto-album laatste deel expeditie :  | https://photos.app.goo.gl/yP9k64F75b1z6DQN9
|   |   |